بازی در کنار پدر و آرامش‌گرفتن از حضور گرم و امن او برای هر فرزندی خاطره‌انگیز و فراموش‌نشدنی است.

جالب اینکه بازی با فرزندان برای پدران هم شیرین و البته معنادار و خواستنی است. حالا از بحث‌های دراز و فلسفی درباره علل کمتر بازی‌کردن پدر با فرزند در فرهنگ‌مان که بگذریم، به مسئله کاربردی نحوه افزایش تعامل آن‌ها می‌رسیم.

جایی که دبیرستان علامه حلی ۳ دوره اول  به فکر چاره افتاد و « المپیک من و بابام » را در روزهای آخر فروردین ۱۴۰۳ برگزار کرد. اما بیایید از ابتدا شروع کنیم و ببینیم در این روز چه گذشت که خوش گذشت:

پدر و پسر از اول صبح در مدرسه حاضر شدند و صبحانه را در حیاط مدرسه  میل کردند. بعد از صرف صبحانه، نوبت به شروع مسابقات آموزشی و تفریحی رسید. در این قسمت، دانش‌آموزان در کنار پدران  و با کمک‌گرفتن از تجربیات آن‌ها در بخش های مختلف اعم از والیبال ، فوتبال ، پینگ پنگ ، مشاعره ، مهارت هاي فني ، بخريم و بپزيم و ... شركت نمودند.

واقعاً چه لحظات زیبایی‌ است وقتی بزرگترها تجربیات‌شان را با کوچکترها به اشتراک می‌گذارند. انگار تمام فلسفه بزرگتر و کوچکتری همین است: کوچکتر بداند که آنچه بزرگتر می‌گوید و انجام می‌دهد، حاصل سال‌ها تجربه است؛ پس باید به بزرگترها احترام بگذاریم و حرف‌های‌شان را در عمل به کار ببندیم. در المپياد من و بابام دیگر چه گذشت؟

پدرها و پسرها تیم تشکیل دادند و در کنار یکدیگر فوتبال بازی کردند. پدرها خاطرات گذشته را زنده کردند و برای فرزندان خود خاطراتی دلچسب ساختند. پدرها معمولا بازی‌های تحرکی، مهیج و رقابتی را ترجیح می‌دهند. این بازی‌ها برای رشد جسمانی، شناختی و از همه مهمتر، رشد هیجانی لازم هستند. به‌همین‌دلیل است که در ادبیات تربیتی و روان‌شناسی به انجام بازی با پدر و فرزندی تاکید زیادی شده است.

گذشته از شیرینی‌ها و خاطره‌سازی‌های المپياد منو بابام، امیدواریم که این برنامه‌ها بتوانند فرهنگ تعامل و بازی پدر و فرزندی را در بین خانواده‌ها تقویت کنند. این مسئله را جدی بگیریم: دانش آموزان برای رشد سالم و پایدار، به بازی و تعامل سازنده با پدران نیاز دارند.